top of page

-------------------------------------------------------------------------------

Troostteksten

-------------------------------------------------------------------------------

​

Leo Van den Bossche | Stil(te) - be - leven 


Ochtendstralen strelen de nevelslierten
van het oneindige paarse heideveld
een dauwdruppel schittert als een parel
aan het grauwe pijpenstrootje
geluidloos

een kruisspin spant haar schitterend rag
tussen ’t bruin geworden struikgewas
waakt en vangt haar eerste prooi
hoor jij geluid

een waterdruppel op het groene blad
schittert als een diamant, schuift
langzaam over de groene glijbaan
het bekermos in dat gretig lacht
geluidloos

mieren kruipen in files als een snelweg
heen en weer
over ‘t groen gedekt kleurenpracht
van de bosgrond  zoekend naar eten
voor het larvennest
alles is in stilte

-------------------------------------------------------------------------------

​

Rita Deckx | Op ‘t kerkhof

​

Op ‘t kerkhof onder zonovergoten verdriet
waar evenzoveel bloemknoppen bloeien
als er tranen op bodemloze aarde vloeien,
is het rustig denken over wat was en niet meer is.

Ook chrysanten wit geel rood, nog niet dood,
is éenzelfde lot uiteindelijk beschoren,
tezamen met de beenderen, de resten van leven,
zielen die verzanden in zwarte aarde,
om daar in verbondenheid te verdwijnen
tenzij ergens in ‘t oneindige een herinnering wacht.
Geduldig neemt ze haar tijd, voor ze wordt herdacht.
Eerst moet ‘t verdriet immers verzachten.

En dan komen daar weer, na korte of lange tijd
misschien maar zeker zachte gedachten
Op’t kerkhof is ‘t rustig denken over wat was,
maar toch ook nooit helemaal verdwenen is.

-------------------------------------------------------------------------------

 

Kris Flameng

 

je kijkt uit je foto
recht in m’n ogen
je glimlach van steen
je stem
voor altijd stil

het strand voor je voeten
zal geen vloed meer voelen
de branding
heeft de tijd
tot staan gebracht

achter de duinen
raast de tijd
verder
zonder
jou

-------------------------------------------------------------------------------

 

Rita Deckx | Aanvaarding

(machteloosheid door veerkracht overtroffen)

​

Herinneringen in omwoelde aarde,
wortel schietend in getormenteerde zielen
vragend om gekoesterd te worden,
voldoen aanvankelijk niet
om die onmetelijke pijnen te verzachten.
Verdwijnen kunnen ze niet.
Niets is ooit nog wat het was.

Doch in je verste gedachten
kiemt er het zaad om terug te leven...
Herinneringen die alle kommer overschrijden,
een glimlach ligt te wachten,
eerst schuchter, dan breder.
En plots is daar weer een lach,...
als aanvaarding terug rust heeft gebracht.

... maar vergeten zal je nooit

-------------------------------------------------------------------------------

​

Maarten Embrechts | Op onszelf
 
Kom maar bij me wonen
De tijd die me nog rest
 
Mijn huis is blauw
Zoals mijn zuiden
En zonder oorlog
 
De rand is groen
Met in de zomer vruchten
Aan de bomen
 
We zijn hier op onszelf
De Goden mogen sterven 

-------------------------------------------------------------------------------

​

Marinus van den bergh
 

Iemand die jou draagt
Iemand die met
jou meegaat
Iemand die jou ziet 
Iemand die jou niet vergeet
Iemand die je steunt
Iemand die je mag roepen 

Die iemand is er 
ook als je denkt 
ik heb niemand
ik moet het alleen doen

Die iemand is er 
in de nacht van je leven  
als je het niet kunt geloven

Iemand die jou draagt 
die is er
als je je laat dragen  
als geloof vertrouwen wordt...

-------------------------------------------------------------------------------

​

Herman Coppens | Schaduw je vriend en licht

​

Open bloeien door het negatieve te verachten, weg met donkere en versomberende gedachten, laat een frisse wind speels waaien door je hoofd, bij positief denken wordt inwendig geluk beloofd.

Intense sensaties, het hoogste platform, weg met de onrust als inwendige laaiende storm, weg snel racend bloed, driftig kloppend hart, weg verstorend gevoel, dat alle verbeelding tart.

Verwelkom het leven dat zonneschijn vergaart, ban al wat je eenzaamheid en zorgen baart, bekijk de schaduw als je vriend en licht, als een engel geeft hij je nu een heel nieuw gezicht.

Uit de bundel “Even Tussendoor”

-------------------------------------------------------------------------------

 

Rita Deckx | Mijn wereld is klein

​

Mijn wereld is klein,
maar o zo fijn
Geen verre reizen,
geen avonturen

Slechts genieten in uren
intens en compleet,
opdat ik niet vergeet
hoe weinig nodig is
voor wie tevreden is.

De aanvaarding
Van wie je bent,
van wat je hebt,
dát te kunnen,
dat heet geluk.

-------------------------------------------------------------------------------

 

Ronald Berghmans

​

Een warme wind van liefde streelt de wangen tot ze gaat liggen bij een onvermijdelijk opkomende killere nacht.
Verdriet en eenzaamheid dempen het licht dat een geliefde heeft gebracht.
Evenwel, ook al is fysieke aanwezig niet meer zichtbaar, voelbaar of tastbaar, de warme gloed in een menselijk hart kan nooit vervagen.
Al wat nodig is, is het geschenk van vrijheid, zodat de onverwoestbare liefde en vrede opborrelt zoals weleer.

-------------------------------------------------------------------------------


Kris Flameng


flinterdun
is de draad
die mensen bindt
met leven

flinterdun
is de adem
die aan de wind
blijft kleven

maar hemelsbreed
is de liefde
die pijn en afscheid ruilt
met zachte herinnering
glimlach en vrede

-------------------------------------------------------------------------------

 

Frans de Bouwer
​

Een boom, een bank
Een stip in zand en groen
Een rustpunt voor heel even
Om hoofd en lijve goed te doen.
Een kort ontmoeten slechts,
zij houden daarbij stand.
Maar jij gaat weldra verder
Naar eender welke kant
Zo jaar – jaargetijde
In afwisselende stroom
passeren de passanten
dit bankje en haar boom
En als het donker wordt
Dan komt het bos tot leven
En vormen deze twee
Een speelplek voor dat leven

-------------------------------------------------------------------------------

​

Rita Deckx

​

Jij bent nog niet dood

Mijn tegenpool, mijn liefde,
Jij bent nog niet dood,
want ik ben nog niet dood
en denk nog steeds aan jou

Miljoenen jaren geleden
werden de krijtlijnen getrokken
van mijn en jouw toekomst

En jij en ik,
wij kunnen ze alleen maar volgen
hopend dat ze elkaar steeds weer
zullen kruisen en raken,
in een zucht van de wind
in de lach van een kind.
Straaljagers in de lucht
strepen trekkend
die elkaar doorklieven
en dan weer verdwijnen,
in vluchtige contreien.

Nee, jij bent nog niet dood,
kan nog niet dood zijn, want
nog leef ik
nog hou ik van jou

-------------------------------------------------------------------------------

 

Kris Flameng


er zijn er al heel wat
vertrokken
gisteren nog zwaaiend
op de fiets
vandaag verstrooid
op akkers van
vergeten stof
en tranen

wat de tijd
verzint
staat nergens
geschreven

afscheid
begint
ergens
aan de voordeur
van het leven

-------------------------------------------------------------------------------

 

Rita Deckx | Fijn stof

​

Als ik dood ben,
niet meer ben,
toch nog ben,

verpulverd stof,
in nanodeeltjes
zwevend in de lucht
potentieel kankerverwekkend,

Vervoeg ik dan de gelederen
der miljarden levenloze zielen
in een door haat verkankerde wereld?

Of doorbreek ik door het ozongat
de barrière tussen aarde en heelal
voortlevend in oneindigheid
rustend in eeuwige vergetelheid?

-------------------------------------------------------------------------------


Kris Flameng


loslaten
is moeilijker dan
de pijn van de greep
verdragen

liefde is lijm
die de breuklijn scheurt
wanneer beide handen
weten
dat het goed is

-------------------------------------------------------------------------------

 

Rita Deckx

 

Mijn stengel,
jouw bloem

Jij bent mijn stengel
en ik jouw bloem
Die openbloeit
Als jij me laaft.

Mijn lente voer jij ten top
Mijn herfst zal jij dragen,
Jouw vreugd bedwelmt mijn kelk
Jouw leed verwelkt mijn blad

Ik ben een bloem
Gedragen door jou, mijn stengel,
En bloei open als jij het wil
Ik ben jouw bloem

ontworteld
alleen

Hier zit ik nu
zo gans alleen
te wenen
om voorheen

Wij vochten
onze strijd
vervlochten
in gegeven tijd

En vechten
deden wij,
want allebei
hadden wij
immers gelijk

geen ongelijk
kon ons verzoenen
en toen werd het stil
dit is niet wat ik wil

-------------------------------------------------------------------------------


Kris Flameng


als de nacht mij toedekt
kan ik kijken zonder ogen
spreken zonder woorden
en zingen zonder stem

als de nacht mij toedekt
zie ik sterren in de zon
hoor ik stemmen in de stilte
en cello’s in de mist

als de nacht mij toedekt
kan ik vliegen door het water
zweven door het vuur
en zwemmen in de wolken

als de nacht mij toedekt
kan ik proeven van m’n pijn
houden van m’n tranen
en sterven
zonder dood te gaan

-------------------------------------------------------------------------------

 

Liesbeth de Kat | Mijmering

​

Nee, ik ben niet in een gat gevallen nadat mijn liefste is overleden, zoals mij werd voorspeld... Ik heb de leegte van de dood ervaren als een ruimte, leeg, geen enkel houvast.  Voorzichtig , tastend en zoekend  naar evenwicht, vertoefde ik in die ruimte.

Ja, ik voelde we wel eenzaam, kwetsbaar en bang...
Langzamerhand  heb ik die ruimte gevuld met bezigheden, herinneringen en lieve mensen. Aan dit alles kan ik mij wel  weer vasthouden...

Ik leef en kan weer zingen. 
Tranen vloeien nog regelmatig. Tranen die mij verbinden met de liefste die ik verloren en gevonden heb. 

-------------------------------------------------------------------------------


Kris Flameng


toen later nu werd
werd leven 
geven om zachte dagen
met weinig vragen

en
kleine dingen
die oneindig worden
wanneer ik in je ogen kijk

-------------------------------------------------------------------------------

 

Rita Deckx

 

Mijmeren
ik schenk je geen roos
ik schenk je geen bouquet rozen
ik schenk je een rozenstruik

even rustig worden,
mijmeren over niets of iets...
Gedachten laten stromen
over wat ooit was,
overvloeiend in dromen
van wat gaat komen

-------------------------------------------------------------------------------


Kris Flameng

​

duisternis omhelst de zee
schepen lichten op 
in leegte
ik stop…
omdat ik niet meer weet
waar water is
of kade

duisternis omhelst mijn hart
vragen lichten op
in stilte
ik stop…
omdat ik niet meer weet
welk antwoord hoort 
bij welke vraag

duisternis omhelst de nacht
de stad licht op 
als diamant
ik wacht 
ik stop…
omdat ik niet meer weet
wat de nacht
van mij
verwacht

-------------------------------------------------------------------------------

​

Rita Deckx

​

Je vader sterft.

Je moeder sterft.
Dat raakt je
tot in je diepste vezels.

Maar sterft je kind,
dan sterf je zelf,
Verdwenen zijn
jouw toekomst,
jouw existentie,
Jouw leven.

Hoop doet leven,
zo zegt men toch.
Maar met de dood
sterft ook de hoop.

Wat valt er nog te hopen,
hoop op een wederzien?
Misschien...

-------------------------------------------------------------------------------


Kris Flameng


niet iedereen die zoekt
heeft iets verloren

niet iedereen die dwaalt
is de weg kwijt

-------------------------------------------------------------------------------

 

Jackie Goossens | Loslaten

​

Zie jij het nut in de druppels die vallen ?
Of drukt de regen te fel op je hart ?
Ruik je de zoete geur van de rode natte bladeren die dwarrelen op de grond ?
Of denk je aan het verval dat ooit ook op jouw pad komt.

Voelt het bloed dat sijpelt uit je wonden, als teken van in leven zijn ?
Of symboliseert het een blijvend litteken, een herinnering aan alle opgelopen pijn.
Bewust jezelf analyseren en gaan voelen in plaats van redeneren...
Het denken stoppen en het bewust voelen integreren in je leven.

Het leven is mooi maar vraagt jouw aandacht om er bewust voor te kiezen, je tijd is te kostbaar, om ze onbewust te gaan verliezen.
Vergeet het verleden en de toekomst... het één is voorbij, het ander nog geen realiteit... 
het echte verhaal wordt in het nu geschreven,,  dus stop het piekeren en verdwalen in oude archieven, LAAT LOS, en ga bewust in het heden genieten

-------------------------------------------------------------------------------


Kris Flameng

 

samen stil
vertelt veel meer
dan ik
aan je 
zeggen wil

-------------------------------------------------------------------------------

 

Rita Deckx | Getijden van leven

​

Tijdeloze regen van alle seizoenen
opborrelend als kabbelende beken van dagen
gestaag lopend naar rivieren van weken
die vloeien in bruisende stromen van maanden
maanden, die uitmonden in een zee van jaren

Zeeën verdampend in voortrazende wolken
regen die neervalt in opgedroogd zand
opgezogen in duistere ondergronden
op zoek naar bronnen van nieuw leven
opborrelend als kabbelende beken

-------------------------------------------------------------------------------

 

Ronald Berghmans | ‘Afscheid’ nemen of Innerlijk gesprek bij ‘Afscheid’

​

Liefde! Waar is mijn liefde? De persoon die bij me hoort te zijn, is nu verdwenen. Nooit meer kan ik mijn liefde geven en zijn/haar liefde nog ontvangen. Ik mis die knuffel die zoveel deugd deed en rust bracht. Als ik mijn liefde verklaar, wordt die nog gehoord? Hoe kan ik verder zonder? Al wat rest lijkt nu zo waardeloos. Anderen kunnen niet geven wat hij of zij me wel kon geven. Hij/zij was zo uniek! Er is nu zoveel leegte. Herinneringen zijn soms aangenaam en verfrissend; soms zijn ze tegelijkertijd pijnlijk. Een onvervulbare behoefte aan wat is geweest dringt zich steeds op in mijn gedachten en gemoedstoestand. Hoe bijzonder was die liefde die ik misschien wel te weinig heb gewaardeerd of zelfs maar heb opgemerkt? Voel ik me nu schuldig? Of heb ik reden om zelfmedelijden te hebben? Wat is dat verdriet toch? Wat gebeurt er met me? Wat voel ik eigenlijk allemaal nu ik terug ben geworpen op mijn arme, achtergelaten ik? Wat zou hij of zij nu voelen als het leven toch zou doorgaan, elders dan hier bij ons?

Zoveel vragen! Zo weinig antwoorden die me voldoening zouden kunnen geven of troosten. 

Vele vriendelijke, meelevende mensen geven blijk van hun waardering voor ons beiden. Dat doet wel deugd en zal ik zeker blijven koesteren. Ik ben dankbaar en even kan ik de druk op mijn hart loslaten. Nu voel ik me gedragen door hun warme woorden en hun handen die me oprecht aanraken. Waarom voel ik me nu niet eenzaam en verloren? Ik kan nu ook ontspannen ademen en er is terug genoeg energie om gewoon normaal, zoals iedereen te leven. Terwijl leven werd ontnomen en ik zelf een beetje aan het sterven was, voel ik toch dat het leven verder gaat. Er is altijd leven! Wat een intense beleving is dit alles! Ik heb nu vooral tijd nodig om alles te begrijpen. Ik mag het niet laten, te koesteren wat me verrijkt en mag loslaten wat me belast. Zal ik dat wel kunnen? Zal ik mezelf dat toelaten?

Gezien ik mijn geliefde heb zien overgaan, weet ik nu zeker dat er meer is dan een lichaam. Het is moeilijk uit te leggen, maar toch weet ik het zeker. Ik voelde dat die mooie ziel verder is gegaan. Helemaal niet dood is of zelfs ooit maar kan zijn. Het heeft geen zin en het is zelfs niet logisch dat ik doe alsof hij/zij niet meer bestaat. Ik hoef me niet af te vragen waar die ziel, mijn geliefde is. Altijd al was onze liefde aanwezig, ook al waren we fysiek niet op dezelfde plaats. Veel nadenken hoef ik dus niet over het onzekere? Ook nu nog geef ik mijn liefde. Hoe zou ik anders kunnen? Ik voel ze! Daar kan niets fout mee zijn. Iedereen die iemand fysiek verliest door de dood, kan dat doen. Het is zelfs voor sommigen een kans om dat nu eindelijk te doen. Liefde heelt alles, ook zielen. Dus, dit is een periode van heling voor wie gestorven is en voor wie verder leeft op deze uitdagende aarde.

“Geef maar al wat je kan!” Ik laat de warboel van onzekerheden, twijfels en spanningen los en gun het me te genieten van de warmte die ik in mijn hart voel. Al is het maar even, want snel begin ik me te vermanen. Had ik dit, of had ik dat maar gedaan. Of, ”toen was ik toch wel kwaad”. Heb ik niet onterecht geoordeeld en hem/haar pijn gedaan? Wil ik die warmte opnieuw en vaker voelen dan is het tijd voor vergeving. Ons beiden! Ook dat is liefde! Of tijd om te zeggen wat ik nooit heb kunnen of durven zeggen. Eigenlijk heb ik mezelf ook altijd pijn aangedaan. Wij waren en zijn nog altijd een geheel. Er is gezamenlijke pijn en vreugde. Innerlijk! Nog steeds! Onze zielen blijven verbonden zolang dit belangrijk is voor ons zielenwelzijn. Er is gezamenlijke vrede en vrijheid wanneer alles in harmonie is gebracht wat ons heeft samengebracht. Dan zal de pijn definitief verdwenen zijn. Ik laat hem/haar dus nog niet gaan vooraleer ik ons leven heb herbeleefd en gezuiverd met een verhelderend licht in mijn hart en mijn hoofd.

In gedachten en gevoelens is het goed om samen te blijven en ben ik er voor jou. Vele beelden, gevoelens en emoties mogen nu de revue passeren. Ik mag nog bij je zijn. Jij leeft nog voort en gaat uiteindelijk een gelukzalige toekomst tegemoet. De totale vrijheid lonkt voor jou. En ook voor mij. Daar mag ik voor zorgen. Wat een voorrecht. …. “Dankjewel. Ik hou van je.” Wat ik als verdriet heb beschouwd wordt nu veel zachter.

Er is veel tijd om zo samen te herbeleven. Het is zelfs nodig. Nu kan worden afscheid genomen van al wat de relatie heeft bemoeilijkt. Van al wat zowel ongewenst als onnodig ons leven wel eens zwaar heeft gemaakt. Alle emoties zijn welkom. Ze zijn deuren naar telkens een beetje meer vrijheid, rust, vrede… Steeds opnieuw heelt de liefde alles. Gemis, hardnekkige negatieve gedachten, zelfmedelijden, kwaadheid en oordeel zullen bij begrip van de waarheid, altijd weer oplossen en plaats maken voor liefde.

Zodra de vrede daagt, kan de geliefde overgaan naar het licht en een toestand van gelukzaligheid. Dan voelt dit niet meer als een pijnlijk afscheid maar als een grenzeloze verbondenheid. Liefde verbindt alles en iedereen. Liefde is totale vrijheid. Liefde is gelukzaligheid. Liefde is LEVEN.

Ik had eindeloos veel vragen. Welke waren ze alweer? Het heeft geen belang meer. Ik weet en voel dat ze nodig waren om eindelijk eens stil te staan en dan samen met mijn geliefde onze weg terug te gaan. Om zo de vragen van toen definitief te beantwoorden en dan te voelen wat ik nu voel. Ik ben terug gelukkig en mijn geliefde is dat zeker ook! Dat hebben we mekaar in deze periode geschonken. Iedereen is nu welkom om niet mijn verdriet maar mijn vreugde te delen. Graag ga ik iedereen vertellen dat er overvloed is aan alles wat écht is en dus ook écht belangrijk. Dat verdriet bestaat, maar enkel als teken van liefde, de voorbode kan zijn van een nog oprechtere en zuiverdere, heerlijke liefde die nooit kan eindigen.

​

NB  Dit is geschreven vanuit een empathische beleving

-------------------------------------------------------------------------------

​

​

-------------------------------------------------------------------------------​​

bottom of page